Jacques Heijkoop 1945 – 2023

"Probleemgedrag is een extra kans, voor het versterken van zelf- en wederzijds vertrouwen, als de betekenis ervan wordt gezien"

Ontwikkelaar van de Methode Heijkoop

Jacques Heijkoop studeerde Ontwikkelingspsychologie aan de Rijksuniversiteit Utrecht, Ethologie aan de Universiteit van Amsterdam en Agologie aan de Rijksuniversiteit Leiden. Na zijn afstuderen in 1972 verbond hij zich als psycholoog aan een instelling voor mensen met een verstandelijke beperking waar hij tot 1984 werkte.

In 1984 startte Heijkoop zijn eigen praktijk voor consultatie en behandeling van personen met chronisch en ernstig probleemgedrag. Daarnaast werkte hij als leidinggevende op de afdeling sociale wetenschappen binnen twee instellingen voor gehandicapten. De overdracht van kennis en zijn consultatieve activiteiten zette hij door in België en Denemarken en breidde hij uit naar Zweden, Noorwegen met het onderwerp behandeling van mensen met ernstig probleemgedrag, met name zelfverwonding.

Vanaf 1988 werkt hij volledig in zijn eigen praktijk.

Vanaf 2013 biedt hij vanuit de Heijkoop Academy de opleiding tot Heijkoop-trainer/coach aan.

Van 2000 – 2005 woont en werkt Heijkoop in Noorwegen bij regionale ondersteuningsdiensten voor kinderen en volwassenen met een verstandelijk beperking. Weer terug in Nederland vervolgt hij zijn eigen praktijk, met geleidelijk uitbreiding van werkzaamheden naar andere doelgroepen zoals TBS-behandeling, Psychiatrie en Ouderenzorg.

De internationale uitwisseling breidt uit: ook in Engeland, Zwitserland en Duitsland geeft Heijkoop studiedagen en doet hij consultaties. De Methode Heijkoop is dan in Nederland allang een begrip.

Visie
‘Er is een schisma in de Nederlandse gehandicaptenzorg voor mensen met een verstandelijke beperking. Aan de ene kant is er het creëren van eigen mogelijkheden, veelal voor personen met een lichte verstandelijke beperking. Aan de andere kant de apartheid als gevolg van het categoriseren in (sub)doelgroepen op basis van stoornissen en de daaruit voorvloeiend uniforme begeleiding en behandeling. Aan de uitersten van deze dimensie bevinden zich structurele bronnen van ernstig probleemgedrag.’